Του Πατριάρχη
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας ή μάλλον ας μην κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους στο ΑΚΕΛ, σε σχέση με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, που οργανώνει το Παγκύπριο Συμβούλιο Ειρήνης (ΠΣΕ). Είναι εκδηλώσεις που οργανώνονται από το κόμμα της Αριστεράς, το οποίο πότε βάζει μπροστά το ΠΣΕ, πότε την ΠΕΟ και πότε άλλες οργανώσεις που ελέγχει για να δίνεται η εντύπωση μιας μεγαλύτερης μαζικότητας και η ψευδαίσθηση του πλουραλισμού. Στην πραγματικότητα διαπιστώνει κάποιος πως όποιος και να οργανώνει τέτοιες εκδηλώσεις μετέχουν οι ίδιοι άνθρωποι.
Αυτό βεβαίως δεν έχει και πολλή σημασία. Σημασία έχει η ουσία που δεν είναι άλλη από την προσκόλληση της κυπριακής αριστεράς σε μια ρητορική που παραπέμπει στο παρελθόν, τότε που μεσουρανούσε ο αντιδυτικισμός, ο αντιευρωπαϊσμός και ο αντιαμερικανισμός.
Τότε, υπήρχε, τύποις τουλάχιστον, εναλλακτική αντίθετη εναλλακτική εισήγηση. Ήταν η Σοβιετική Ένωση, η Κομεκόν, και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Σήμερα, ο αντιδυτικισμός εκφράζεται από καθεστώτα τύπου Ρωσίας, Βόρειας Κορέας, Ιράν και παραδόξως, της «δυτικής» Τουρκίας του Ερντογάν. Αυτός ο αντιδυτικισμός ,στην πιο μαχητική του έκφανση, υπηρετείται από τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ.
Ευλόγως διερωτάται κάποιος. Αν όχι με την Δύση τότε με ποιους;
Η χθεσινές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την επίσκεψη του Προέδρου του Ισραήλ, απέδειξαν πως δεν βρίσκει απήχηση στην τεράστια πλειοψηφία του λαού Δημήτρης Χριστόφιας είχε χαρακτηρίσει στρατηγικό εταίρο και ορθώς είχε θέσει τις βάσεις της συνεργασίας σε ένα ευρύ φάσμα δράσεων.
Και τότε το Ισραήλ κατείχε Παλαιστινιακά εδάφη και τότε διατηρούσε οικισμούς εποίκων και τότε αντιμετώπιζε με στρατιωτική ισχύ την δράση της Χαμάς και της Χεζμπολάχ. Τι άλλαξε σήμερα και θα πρέπει να διακοπούν οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν από μια κυβέρνηση του ΑΚΕΛ;
Ουδείς οργάνωσε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας όταν επισκεπτόταν τη Κύπρο ο Βενιαμίν Νετανιάχου και ο Σιμόν Πέρεζ και υπέγραφαν συμφωνίες με τον Δημήτρη Χριστόφια. Προφανώς το ΠΣΕ τότε δεν είχε λόγω να αντιπολιτευτεί μια δική ου κυβέρνηση.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, οφείλει πρωτίστως να διασφαλίσει τα δικά της συμφέροντα, τα οποία δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν ούτε από τους Παλαιστίνιους, ούτε από το Ιράν και βεβαίως ούτε από τη Τουρκία, που έχουν τις ίδιες απόψεις για το Ισραήλ.
Άλλωστε 300 διαδηλωτές με καφίγιες δεν μπορούν να υπαγορεύσουν εξωτερική πολιτική. Μπορούν όμως, αν το επιθυμούν να επιδείξουν αξιοπιστία και αυτή θα μπορούσε να επιδειχθεί αν η ίδια ευαισθησία επιδεικνυόταν και για την τριετή σφαγή στην Ουκρανία και τον ρόλο της Ρωσίας.
Το ΑΚΕΛ, με την άρνηση του να αποδεχθεί ότι ζούμε σε έναν άλλο κόσμο, ο οποίος έχει ξεπεράσει τα σύνδρομα του ψυχρού, πληρώνει πολιτικό κόστος και η επιμονή είναι τουλάχιστον αυτοκτονική.
