Του Πατριάρχη
Ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος – και πλέον εξ απορρήτων του Ντόναλτ Τραμπ – Ίλον Μασκ, με την πολιτική σοφία που τον διακρίνει, εισηγήθηκε τον Φειδία Παναγιώτου για Πρόεδρο της ΕΕ.
Λογικό θα πείτε… αλλά δεν μας διευκρίνισε αν τον θέλει Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ή γενικώς Πρόεδρο;
Εδώ το πρόβλημα είναι διπλό. Από τη μία ο Μασκ που σκέφτεται ανοησίες (αλλιώς ήθελα να τις γράψω) και από την άλλη ο Φειδίας που μπορεί να τις πιστέψει.
Ας ξεκινήσουμε από τον Ίλον Μασκ, ο οποίος κάνει, όπως και ο Φειδίας, μεσάνυχτα από Ευρώπη και ΕΕ. Το ανησυχητικό είναι πως, βρίσκεται στο στενό κύκλο των συνεργατών του εκλελεγμένου Προέδρου των ΗΠΑ και σύντομα θα είναι μέλος της κυβέρνησης και θα ασκεί εκτελεστική εξουσία.
Μπορεί στις επιχειρήσεις και στη τεχνολογία να τα πηγαίνει καλά, αλλά στην πολιτική, η σκέψη του είναι νηπιακή και πιθανότατα επικίνδυνη.
Αν λοιπόν θεωρεί τον Φειδία τόσο καλό για να ηγηθεί της ΕΕ, γιατί δεν εισηγείται μια μεταγραφή και να του αναθέσουν καθήκοντα στις ΗΠΑ;
Ο Φειδίας, από την άλλη, για να ηγηθεί της ΕΕ θα πρέπει να μάθει τι είναι αυτό το «πράγμα», γιατί μέχρι στιγμής το μόνο που ξέρει είναι ότι η ΕΕ, έχει έδρα τις Βρυξέλλες, στις οποίες χρησιμοποιεί τις αίθουσες (δωμάτια τις ονομάζει) του Ευρωκοινοβουλίου, για στούντιο, ώστε να κάνει «βιντεούθκια».
Είναι πλέον αντιληπτό πως η πολιτική έχει χάσει και το τελευταίο ίχνος σοβαρότητας, αλλά όταν μέρος της εξουσίας περνάει στα χέρια ανθρώπων, που ούτε καν ως φαιδροί πολιτικοί δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα.
Το αντεπιχείρημα, το οποίο είναι απλώς υπεκφυγή, πως οι «επαγγελματίες» πολιτικοί δεν είναι καλύτεροι, δεν στέκει σε καμία περίπτωση.
Ακόμα και ο χειρότερος «επαγγελματίας» πολιτικός, είναι καλύτερος από κάποιον που «είδε φως και μπήκε». Ο λόγος είναι απλός. Μπορεί να διακρίνει την αριστερά από την δεξιά, τον εκβιασμό από την προτροπή, την απάτη από την τιμιότητα.
Στην περίπτωση που συζητάμε έχω την εντύπωση πως υπάρχει μια δυσκολία κατανόησης βασικών όρων της πολιτικής και ενδεχομένως της γεωγραφίας που καθορίζει την πολιτική.
Έλον Μασκ και Φειδίας, έχουν εκλάβει τον ρόλο στον οποίο έπεσαν ως αλεξιπτωτιστές, ως παιχνίδι.
Μόνο που είναι παιχνίδια για «μεγάλα παιδιά» και χρειάζεται να ενηλικιωθούν για να το παίξουν σοβαρά.
