Του Πατριάρχη
Πέρασα δυο υπέροχες μέρες, διαβάζοντας τα απόρρητα επί μισό αιώνα, δελτία της ΚΥΠ, της περιόδου Ιουλίου – Αυγούστου 1974.
Συμφωνώ απολύτως με την διατήρηση τους ως απορρήτων για 50 χρόνια, γιατί και γω αν είχα κάνει τέτοιες εγκληματικές ανοησίες θα ήθελα να πεθάνω και μετά να αποκαλυφθούν.
Θα παραβλέψω αυτά που ήδη γνωρίζαμε, δηλαδή την έγκαιρη πληροφόρηση για τη προετοιμασία εισβολής από τη Τουρκία, χωρίς να λάβουμε κανένα ουσιαστιό μέτρο.
Ο ένας (Ιωαννίδης), πίστευε τους Αμερικάνους ότι δεν θα άφηναν τον Ετζεβίτ και ο άλλος (Μακάριος), του Σοβιετικούς, ότι θα στεκόντουσαν στο πλευρό του, αν τα έβαζε με τη χούντα της Αθήνας.
Το ατύχημα είναι πως και οι δύο είχαν οπαδούς που ήταν έτοιμοι να σφαχτούν και να θυσιάσουν την Κύπρο αρκεί να επικρατούσαν οι μεν των δε και αντιστρόφως.
Ο Μακάριος ενώ γνώριζε πως υπήρχε κίνδυνος πραξικοπήματος και επακόλουθης τουρκικής εισβολής, αποφάσισε μέσα στον Ιούλιο του 1974, να μειώσει τη στρατιωτική θητεία στην ΕΦ, απλώς για να διώξει του Ελλαδίτες αξιωματικούς από τη Κύπρο, γιατί τους θεωρούσε όλους ΕΟΚΑβηταζήδες. Πολλοί εξ αυτών άφησαν τα κόκαλα τους υπερασπιζόμενοι τα σπίτια μας.
Ο Ιωαννίδης, βλαξ, φασίστας και προδότης, πίστευε ότι θα έκανε την Ένωση και το μόνο εμπόδιο ήταν ο Μακάριος. Ήξερε πως η Τουρκία ξεκινούσε εισβολή και αυτός ζητούσε το κεφάλι του Μούσκου, από τον φαιδρό Νίκο Σαμψών.
Ακόμα όμως και όταν έγινε η εισβολή, η λογική συνέχιζε να μην κατοικεί στα κεφάλια πολλών.
Οι ΕΟΚΑβηταζήδες είχαν έγνοια μην επιστρέψει πίσω ο Μακάριος και οι Μακαριακοί, έκαναν περιπολίες για να εκφοβίσουν κόσμο με την βεβαιότητα ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα επέστρεφε, για να πάρουν εκδίκηση.
Στη μέση ο Κληρίδης, που προσπαθούσε να διατηρήσει ισορροπίες για να αποφευχθεί εμφύλιος και να αντιμετωπιστεί το κακό που μας είχε βρει.
Και η τραγωδία ποια είναι; Όλοι αυτοί, μετά την αποκατάσταση της «τάξης», βολεύτηκαν σε δημόσιες θέσεις ή ανταμείφθηκαν για τις υπηρεσίες τους, ενώ λογικά, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα τους είχαν δικάσει.
Τα δελτία της ΚΥΠ είναι γεμάτα από όρους όπως: «Μακαριακοί, Γριβικοί, Ενωτικοί, Γιωρκατζικοί, Λυσσαριδικοί, εθνικόφρονες, κομμουνιστές, παρακρατικοί…»
Θα μπορούσαν χαρακτηριστούν συλλήβδην, παρανοϊκοί ώστε να γίνει κατανοητό, ότι ευθύνονται ακόμα και για τα όσα συμβαίνουν σήμερα στο δημόσιο βίο. Δικό τους «επίτευγμα» αυτό το μισό κράτος.
