Του Πατριάρχη
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, απηύθυνε πρόσκληση στον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, για συνάντηση την Τετάρτη στο Λευκό Οίκο.
Μια κίνηση, που από μόνη της, ακόμα και χωρίς να ξέρουμε το περιεχόμενο και το αποτέλεσμα, αποτελεί σημαντική διπλωματική επιτυχία. Μια επιτυχία που πρέπει να πιστωθεί και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στον Υπουργό Εξωτερικών και σε όσους συνέβαλαν στην εδραίωση ειλικρινών σχέσεων με τις ΗΠΑ, αφήνοντας πίσω ιδεοληψίες και αγκυλώσεις, οι οποίες δημιουργήθηκαν κυρίως από προπαγάνδα και μύθους, παρά από τις ιστορικές πραγματικότητες.
Μιλάμε για διεθνείς σχέσεις και κάποιοι τις έχουν μπερδέψει με τους όρκους αγάπης των ερωτευμένων. Κανείς δεν είναι φίλος σου αν δεν είσαι φίλος του. Τόσο απλό και τόσο πολύπλοκο είναι το θέμα.
Πριν τις προεδρικές εκλογές, όλοι θυμόμαστε τους ακραιφνείς υπερασπιστές της δυτικής κατεύθυνσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, να κατηγορούν τον Νίκο Χριστοδουλίδη, περίπου ως πράκτορα του Κρεμλίνου και υποχείριο του Πούτιν.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης εξελέγη και όχι μόνο διέψευσε εκείνες τις φήμες, έκοψε με το μαχαίρι τον βήχα, όσων βολεύονταν με τους ακροβατισμούς σε δύο βάρκες, μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Τώρα προέκυψε άλλο παραμύθι: «Τον καλεί ο Μπάϊντεν για να κερδίσουν οι Δημοκρατικοί και η Κάμαλα Χάρις τις ψήφους της ελληνικής ομογένειας». «Το καλεί για να του δώσει οδηγίες». «Τον καλεί και μπορεί να μη θυμάται ποιος είναι».
Αυτές οι απόψεις δεν έχουν πολιτική σκέψη. Είναι απλώς επίδειξη μικροψυχίας, επαρχιωτισμού και κακομοιριάς.
Δεν βγήκε το αφήγημα με την απαξίωση και την αποδόμηση του Χριστοδουλίδη, ο οποίος δήθεν κατέρρευσε, δεν θέλει να το δει κανείς, απέτυχε… και το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι οι εκλογές του 2028 για να πάει σπίτι του!
Ας πούμε έστω και ένα ξινό ή μισό μπράβο και στον Χριστοδουλίδη και στον Κόμπο. Δεν είναι τυχαία η πρόσκληση. Έχει πίσω της πολλή δουλειά και πολύ κόπο.
Το παράδοξο είναι ότι, αυτοί που περισσότερο στενοχωρήθηκαν με την επικείμενη συνάντηση Μπάϊντεν – Χριστοδουλίδη είναι κάποιοι δικοί μας, ο Τατάρ και η Άγκυρα.
Προς Θεού δεν θα ταύτιζα τους δικούς μας με τον Τατάρ και την Άγκυρα, αλλά ο καθένας για τους δικούς του λόγους θεωρεί περίπου ήττα την παρουσία του Προέδρου στον Λευκό Οίκο.
Ας γίνουμε όλοι μας περισσότερο μεγαλόψυχοι και ας αναγνωρίσουμε πως μια επιτυχία για τη Κύπρο είναι κέρδος ακόμα και για τους μικρόψυχους.
