Του Πατριάρχη
Φανταστείτε τώρα να συνεδριάζει το υπουργικό συμβούλιο, το εθνικό συμβούλιο, η ολομέλεια της Βουλής ή οποιοδήποτε θεσμικό όργανο και σε αυτό να συμμετέχουν ο Φειδίας Παναγιώτου, ο Χριστόφορος Τορναρίτης, και η κυρία εκείνη που την μάθαμε ως σκέτο, Νανά.
Ποια πολιτική θα μπορούσε να χαραχτεί, ποια απόφαση να ληφθεί και ποιος κίνδυνος να αναλυθεί και να αντιμετωπιστεί; Ούτε να το σκεφτώ δεν θέλω.
Αν σε αυτό το σχήμα, βάλεις και περιπτώσεις όπως του Λουκάνικου, της Gigi και άλλων «προσωπικοτήτων», που εισέβαλλαν προσφάτως στον δημόσιο βίο, ως γκουρού (δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακία, κατά τον Ευαγγελιστή Ματθαίο), αντιλαμβάνεσαι πως έχουμε προοπτικές να πάμε και πιο κάτω από τον πάτο που νομίζουμε ότι βρισκόμαστε.
Το θέμα όμως δεν είναι η γνωστή πλέον συνομιλία των τριών, αλλά η αποκάλυψη της ρηχότητας, όσων προσπαθούν να υπερασπιστούν αυτό τον νέο τρόπο πολιτικού διαλόγου.
Συνήθως χρησιμοποιούν το επιχείρημα: «Και οι άλλοι είναι καλύτεροι;».
Εγώ θα απαντήσω ευθαρσώς. Ναι είναι καλύτεροι, ακόμα και αν περιλαμβάνονται στους πιο φαιδρούς του δημόσιου βίου.
Αλλά ο δημόσιος βίος, δεν εξαντλείται στην ύπαρξη κάποιων φαιδρών, τους οποίους δεν θα κατονομάσω, για να μην παρεξηγηθεί κάποιος που μπορεί αν ξεχάσω.
Δημόσιος βίος, ήταν ο Γλαύκος Κληρίδης, ο Αλέκος Μαρκίδης, Τάσσος Παπαδόπουλος, ο Δημήτρης Χριστόφιας, ο Κύπρος Χρυσοστομίδης και άλλοι πολλοί που δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν ονομαστικά λόγω περιορισμένου χώρου.
Δημόσιος βίος όμως είναι και ο Νίκος Χριστοδουλίδης και η Αννίτα Δημητρίου και ο Στέφανος Στεφάνου και ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο Μαρίνος Σιζόπουλος και ο Μάριος Κάρογιάν και αρκετοί ακόμα.
Θα διερωτάστε αν όλοι αυτοί είναι πρότυπα; Μπορεί να μην είναι, αλλά είναι πολύ καλύτεροι από το τσίρκο που δημιούργησε ο Φειδίας Παναγιώτου.
Κάντε στον εαυτό σας ένα ερώτημα. Αν αύριο βρισκόμασταν μπροστά σε κρίσιμη κατάσταση για την ασφάλεια της Κύπρου, ποιον θα εμπιστευόσασταν; Τους Youtubers, τους influencers ή ακόμα και τον πιο φαιδρό παραδοσιακό πολιτικό;
Με κλειστά τα μάτια, θα επέλεγα έναν πολιτικό. Ακόμα και τον χειρότερο, εν γνώσει μου ότι δεν θα είχα το καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα θα ήταν καλύτερο από οποιοδήποτε αποτέλεσμα θα μπορούσε να επιτύχει ένας παντελώς άσχετος με την πολιτική και την ευθύνη που πρέπει να έχει.