Του Πατριάρχη
Ο Τούρκος Πρόεδρος, όσο και αν προσπαθεί να στρογγυλέψει τις γωνίες της ακραίας ρητορικής του, δεν τα καταφέρνει, γιατί απλώς η νοοτροπία του δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτό που ονομάζεται, ομαλή συμβίωση λαών και κρατών.
Έλεγε χθες σε σπουδαστές στρατιωτικών σχολών: «Αν αδιαφορήσουμε για τις εξελίξεις στην περιοχή μας και στην γεωγραφία της καρδιάς μας, τότε θα κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Όπου έχουμε έναν ομογενή από την Αδριατική μέχρι και τις στέπες της Ασίας, τότε η υπόθεση του είναι δική μας υπόθεση. Από τον Καύκασο μέχρι και την Αφρική, όπου έχουμε έναν αδελφό μας, το ντέρτι του είναι και δικό μας ντέρτι».
Είναι σημαντικό να σημειωθεί πως απευθυνόταν σε ανθρώπους που θα στελεχώσουν τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας του και τους προέτρεπε ουσιαστικά να «χώνουν τη μύτη του», σε όποιο σημείο της γης ζει Τούρκος και έχει «ντέρτια».
Θα μπορούσε να θεωρηθεί και γραφική αυτή η προσέγγιση, καθώς και ο Ερντογάν και ο κάθε Τούρκος με κοινή νοημοσύνη, αντιλαμβάνεται πως οι δυνατότητες τους δεν είναι αυτές της υπερδύναμης τις οποίες θέλει να πιστεύει πως έχει η χώρα του, ο Τούρκος πρόεδρος.
Το πιο επικίνδυνο από τα όσα είπε, είναι η αναφορά σε «γεωγραφία της καρδιάς».
Για τη Τουρκία, η γεωγραφία της καρδιάς των Τούρκων, είναι αυτή που επεκτείνει τα σύνορα της στα όρια της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι σαν να λέμε πως για τους Έλληνες η γεωγραφία της καρδιάς τους είναι αυτή που θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να χώνεται σε κάθε σημείο που πάτησε ο Μέγας Αλέξανδρος ή όπου υπήρξαν ελληνικές αποικίες.
Μπορεί να ακούγονται αστείες αυτές οι απόψεις, αλλά αποτελούν επίσημη τουρκική πολιτική, η οποία καθίσταται συνείδηση για τις γενιές που θα ακολουθήσουν τον Ερντογάν.
Εμείς την ίδια ώρα ζούμε με την αυταπάτη ότι με μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, αγκαλιές και καρδούλες, θα βρούμε λύσεις στο Κυπριακό.
Δυστυχώς, όσο και αν πονάει, λύση όσο υπάρχουν λογικές Ερντογάν, γεωγραφίας της καρδιάς και γαλάζιες πατρίδες, δεν πρόκειται να υπάρξει.
Ο μακροχρόνιος αγώνας, ο οποίος είναι μακροχρόνιος, αλλά δεν είναι αγώνας, δίνει μόνο περιθώριο χρόνου για ενίσχυση του θράσους της Τουρκίας.
Ας μην με ρωτήσει κάποιος, τι προτείνω, γιατί εμένα η δουλειά μου δεν είναι να προτείνω. Είναι δουλειά αυτών που αναλαμβάνουν την ηγεσία του τόπου και δυστυχώς αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, που έπρεπε να διαχειριστούν. Κάποιες φορές, όχι μόνο κατώτεροι, αλλά αι ανύπαρκτοι.
Ε ρε ντέρτια!