Του Πατριάρχη
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, (αυτός που δώσαμε το όνομα του στην αεροπορική βάση της Πάφου, χωρίς καν κάνουμε ποτέ εγκαίνια), υπήρξε μέγας λεξιπλάστης. Ήταν ο πρώτος που λάνσαρε το «χρονοντούλαπο» της ιστορίας. Ως λέξη ήταν πιασάρικη, αλλά ως πολιτική πρόβλεψη ήταν για τα πανηγύρια, γιατί η Δεξιά την οποία τοποθέτησε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, κυβερνάει έκτοτε χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο και το ΠΑΣΟΚ ανταγωνίζεται τον ΣΥΡΙΖΑ με μακρινή απόσταση 20+ ποσοστιαίων μονάδων.
Τέλος πάντων, ας μην ξεφύγω από το θέμα μας.
Το χρονοντούλαπο, φτιάχτηκε για να φιλοξενεί τους πρώην, είτε αυτοί είναι σύντροφοι, σύζυγοι, Πρόεδροι, Διευθυντές και γενικώς άνθρωποι που κάποτε έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε έναν τομέα.
Και έρχομαι στο προκείμενο.
Ουδείς πρώην μπορεί με αξιώσεις να γίνει νυν, γιατί για να γίνει πρώην, σημαίνει ότι τα έκανε μούσκεμα ως νυν! Μεγάλο μπέρδεμα.
Ας το εξηγήσει κάποιος στον τέως Πρόεδρο του ΔΗΣΥ, ο οποίος δεν έχει συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ηγήθηκε του κόμματος, απέτυχε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και αποχώρησε αυτοβούλως.
Το ερώτημα όμως είναι, αν αποχώρησε αυτοβούλως ή υστεροβούλως;
Από την μέρα που ανέλαβε η Αννίτα την Προεδρία του κόμματος, αντί να την στηρίξει και έτσι να αναδείξει και τον εαυτό του σαν τον ηγέτη που παραμέρισε για να προχωρήσει μπροστά η νέα γενιά στελεχών, κάνει σαν την πεθερά που είπε με το ζόρι ένα ξινισμένο ναι, στη νύφη.
Την μια συναντάται με πρέσβεις, την άλλη κάνει αρχηγικές παρεμβάσεις, την τρίτη κάνει τον σοφό Προφήτη για τις καταστροφές που έρχονται και θεωρεί τον εαυτό του ως χρυσή εφεδρεία, αδυνατώντας να αποδεχθεί την αποστρατεία.
Το κράτος και τα κόμματα, θέλουν και δεν θέλουν είναι καταδικασμένα να πάνε ένα βήμα μετά τις ηγεσίες, οι οποίες έμειναν στις καρέκλες τους για χρόνια και το μόνο που κατάφεραν είναι να μας κληρονομήσουν ένα κράτος χειρότερο από αυτό που είχαν παραλάβει.
Ο Αβέρωφ, έκανε τον κύκλο του, και μπόρεσε να ηγηθεί του μεγαλύτερου κόμματος, χωρίς να εκτεθεί σε εκλογές. Παρασκήνιο, αποχωρήσεις και όταν ήρθε η ώρα να ζητήσει την ψήφο του κόσμου ως υποψήφιος Πρόεδρος, οδήγησε και τον εαυτό του και τον ΔΗΣΥ σε ήττα και απαξίωση.
Μπορεί να μην ακούγεται ωραίο, αλλά το χρονοντούλαπο είναι αυτό που θα πρέπει να συνηθίσει ο Αβέρωφ, όπως και ο Νίκαρος, όπως και ο Άντρος, όπως το συνήθισε και ο Ομήρου και πολλοί άλλοι πριν από αυτούς.
Λίγη από τη σοφία του Κασουλίδη αν διέθεταν, θα διατηρούσαν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια στην ήττα.
Ευλόγησον και σήμερα.
