Του Πατριάρχη
Το λεγόμενο «υπουργείο εξωτερικών» του ψευδοκράτους, αποφάνθηκε πως οι συμφωνίες που υπεγράφησαν με την Αίγυπτο για διοχέτευση φυσικού αερίου στους σταθμούς υγροποίησης της, είναι άκυρες.
Και γω τώρα κάθομαι και σκέφτομαι: «Πως και την πατήσαμε έτσι και πήγαμε να υπογράψουμε με τον Σίσι χωρίς να ρωτήσουμε τον αξιότιμο κύριο Τατάρ;»
Γιατί δεν πάνε να πουν τα ίδια και στην ΕΕ και στις ΗΠΑ και στον ΟΗΕ και σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και χώρες με τις οποίες η Κυπριακή Δημοκρατία έχει συνάψει κάθε είδους συμφωνία; Θα είχε ενδιαφέρον.
Το πρόβλημα με την ηγεσία των Τουρκοκυπρίων είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται τη θέση της και το βάρος που μπορεί να έχει αυτή.
Όταν ένα παράνομο μόρφωμα που υποδύεται το «κράτος» σε εγκαλεί για παρανομία υπάρχουν δύο επιλογές. Είτε να χαμογελάσεις συγκαταβατικά είτε να μπεις σε διάλογο μαζί τους για να τους εξηγήσεις ότι έχουν παρανοήσει.
Επί του παρόντος, εμείς και η διεθνής κοινότητα, απλώς τους αγνοούμε με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο.
Ωστόσο, το θέμα δεν είναι ακριβώς αστείο, γιατί τα 50 χρόνια θα γίνουν 60 και η κατοχή θα μεταμορφώνεται, σε αυτό που οι Τούρκοι ονομάζουν «πραγματικότητα επί του εδάφους».
Είναι το ίδιο που επικαλούνται σήμερα στην Ουκρανία και αν το επιβάλλουν τότε τα πράγματα καθίστανται ακόμα δυσκολότερα για μας και για οποιαδήποτε άλλη χώρα βρίσκεται υπό στρατιωτική κατοχή ενός ισχυρότερου κράτους.
Το Διεθνές Δίκαιο υποκαθίσταται από το Νόμο της ζούγκλας, που έχει ονομαστεί κατ’ ευφημισμό, Δίκαιο του ισχυρού.
Όσο αστεία και αν ακούγονται αυτά που λέει σήμερα ο Τατάρ και το ψευδοκράτος, τόσο επικίνδυνα καθίστανται κάθε μέρα που περνάει.
Ο Ντόναλντ Τραμπ έδωσε χθες και άλλα δείγματα προθέσεων τα οποία πρέπει αν λάβουμε σοβαρά υπόψη για το Κυπριακό. Είπε πως αδίκως παραπονιούνται οι Ουκρανοί που δεν έχουν θέση στο τραπέζι το συνομιλιών για το μέλλον της χώρας τους, γιατί δήθεν, είχαν τρία χρόνια. Με απλά λόγια, ο Αμερικανός Πρόεδρος διαμηνύει, πως οι χώρες που δέχονται εισβολή πρέπει να μην αντιστέκονται και να συζητούν με τους εισβολείς τους όρους παράδοσης ή μάλλον την άνευ όρων παράδοση.
Ζούμε σε μια εποχή που φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης και στο τέλος ο κλέφτης ζητάει και τα ρέστα.