Του Πατριάρχη
Μέχρι σήμερα, παρά το ότι μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να γράψω κάποιες σκέψεις, με τα όσα ακολούθησαν το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, το απέφευγα.
Το απέφευγα, γιατί δεν με έπειθε ούτε το κυβερνητικό αφήγημα, αλλά ούτε και το αφήγημα της αντιπολίτευσης, η οποία εργαλειοποίησε συγγενείς τον θυμάτων κάνοντας σημαία την Μαρία Καρυστιανού.
Οφείλω να πω ότι ακόμα και σήμερα, με τα όσα έχουν ακουστεί, δυσκολεύομαι να πιστέψω την εκδοχή της αποκλειστικής ευθύνης στον ανθρώπινο παράγοντα ή στην δόλια προσπάθεια συγκάλυψης μιας μαζικής δολοφονίας.
Το μόνο στοιχείο που δεν έχει αμφισβητηθεί είναι αυτό της απώλειας 57 ανθρώπων, οι οποίοι έπεσαν θύματα μια συγκυρίας, η οποία δεν είχε στην εξίσωση του ίδιους.
Κυρίως νέα παιδιά, ταξίδευαν με ένα (υποτίθεται) ασφαλές μέσο και δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν τόσα ερωτηματικά που δεν επιτρέπουν την βεβαιότητα για οποιαδήποτε εκδοχή.
Αντί να συμφωνήσουν όλοι στην ευθύνη ενός ακατάλληλου και ανεύθυνου σταθμάρχη, αναζητούν τον χρόνο που διορίστηκε και αν τον διόρισε το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΫΡΙΖΑ ή η Νέα Δημοκρατία. Λες και έχει σημασία, όταν όλα τα κόμματα διόριζαν κατά κανόνα ανίκανους από τους κομματικούς τους στρατούς.
Αδιαμφισβήτητη είναι η ευθύνη του τότε υπουργού Κ. Καραμανλή, ο οποίος διαβεβαίωνε για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων ενώ γνώριζε και τα κενά και τις αδυναμίες. Προφανώς η ευθύνη του είναι πολιτική και θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη, όσο βαρύ και αν είναι το επώνυμο του.
Πολιτική ευθύνη έχει και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος πολύ δύσκολα θα καθόταν ακόμα στην καρέκλα του, αν υπήρχε εναλλακτική λύση, σε επίπεδο αντιπολίτευσης.
Από και πέρα οι ευθύνες υπηρεσιακών παραγόντων είναι κάτι που θα το δείξει η έρευνα.
Δυσκολεύομαι όμως να ενστερνιστώ και το αφήγημα της άλλης πλευράς, η οποία ουκ ολίγες φορές μετήλθε μεθόδων που δημιουργούν καχυποψία. Θεωρίες συνωμοσίας, υποθέσεις, παραπλανητικές αναφορές, δεν θα έπρεπε να σκιάζουν την πραγματική έγνοια τους για αποκάλυψη της αλήθειας.
Από την άλλη αχρείαστα happenings με συναυλίες (μετά εισιτηρίου) και διαδηλώσεις με αρκετή δόση υπερβολής, δεν αποδεικνύουν το δίκιο. Αποδεικνύουν όμως μια προσπάθεια πολιτικοποίησης η οποία διχάζει.
Προχθές, ακούγαμε για το ξυλόλιο, το οποίο μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία, για να εμφανιστεί ένα βίντεο που ανατρέπει αυτή τη θεωρία, η οποία έτεινε να καταστεί «πραγματικότητα», χωρίς όμως να αποδεικνύεται από τα τεκμήρια.
Όταν μια τραγωδία γίνεται λόγος πολιτικής σύγκρουσης, αδικεί τα θύματα με την υποκατάσταση της αλήθειας, από την «αλήθεια» του καθενός.
